Tradycyjna technika witrażowa sięga setek lat wstecz i była stosowana w różnych kulturach na całym świecie, ale najbardziej znana jest z zastosowania jej w katedrach i kościołach europejskich, szczególnie w okresie średniowiecza i renesansu. Oto ogólny opis tradycyjnej techniki witrażowej:
- Projektowanie: Proces rozpoczyna się od stworzenia projektu witraża, który jest często inspiracją religijną lub symboliczną. Artysta lub projektant tworzy wzór, uwzględniając kształty, kolory i treść wizualną, zazwyczaj bazując na tematyce religijnej lub historycznej.
- Wybór szkła: Witraże tradycyjne używają różnych rodzajów szkła, w tym szkła barwionego, malowanego i odznaczającego się różnymi efektami tekstury. Szkło może być wytwarzane na zamówienie, aby dopasować się do konkretnych potrzeb projektu.
- Cięcie szkła: Kawałki szkła są ręcznie cięte na odpowiednie kształty za pomocą narzędzi do cięcia szkła, takich jak szczypce do szkła lub piła do szkła. Ten proces wymaga precyzji i umiejętności, aby uzyskać odpowiednie kształty i rozmiary.
- Obróbka krawędzi: Po cięciu, krawędzie kawałków szkła są szlifowane lub polerowane, aby uzyskać gładkie i bezpieczne krawędzie, które można łatwo połączyć witraż.
- Składanie witraża: Kawałki szkła są następnie ułożone na specjalnej podkładce, stabilizowane specjalnymi gwoździami i osadzane w profilu ołowianym,
- Lutowanie: Kiedy wszystkie kawałki są umieszczone i połączone za pomocą profili, cały witraż jest lutowany. Lut, zwykle stop ołowiu i cyny, jest stopiony za pomocą lutownicy i aplikowany na połączenia. Lutowanie umożliwia stabilizację i wzmocnienie struktury witraża.
- Wykończenie: Po zlutowaniu witraż może być polerowany, aby uzyskać połyskującą powierzchnię, lub patynowany, aby nadać mu bardziej staroświecki wygląd. Dodatkowo, na potrzeby ochrony i wzmocnienia, witraż może być wzmocniony specjalnymi oprawkami lub ramami.
W efekcie końcowym tradycyjna technika witrażowa tworzy wspaniałe i kolorowe dzieła sztuki, które są używane do ozdabiania okien, drzwi, ścian, a także jako elementy dekoracyjne w kościołach, katedrach, pałacach i innych historycznych budynkach. Ta technika jest nadal ceniona za swój historyczny i artystyczny charakter oraz za umiejętności rzemieślnicze wymagane do jej wykonania.